Noord Vietnam

Elke keer als ik begin aan een nieuw verhaal lees ik het vorige verhaal weer terug. En dan realiseer ik me dat we echt een fantastisch leven hebben!

Op 27 maart zijn we aangekomen ik Hanoi. Toen we de bagage hadden zijn we door de deuren van de aankomsthal gelopen. Het voelde als of daar een heleboel bekende zouden staan (aankomst Schiphol) dus zei ik tegen Sander: "Zie je alle bekende". Staat daar een kerel met een bord met heel groot mijn naam daar op! We hadden helemaal geen pick up geregeld dus we waren blij verrast!
Daar zaten we lekker relax achter in de auto van het hotel dat we hadden geboekt. Nou, relax bleek het helemaal niet te zijn! Iedereen toetert de hele tijd, rijden met knipperend groot licht, gevaren licht aan en uit, rechts in halen, wie het eerste is heeft voorrang oftewel totale chaos! Dit is de rijstijl in Vietnam. We hebben in het hotel ook gevraagd waarom ze de hele tijd toeteren. Dat is omdat ze dan willen laten weten dat ze er aan komen. Maar als iedereen dat doet heeft dat volgens mij geen enkele zin.
Na een ritje van een uur zijn we aangekomen bij ons hotel. Heel hartelijk ontvangst en kregen direct te horen dat de standaard kamer die we geboekt hadden niet beschikbaar was, dus kregen we een gratis up grade naar een deluxe kamer!
Na een nacht heerlijk geslapen te hebben zijn we gaan wandelen door Hanoi. Dus ook oversteken tussen al dat drukke verkeer...spannend! Nadat we een half uur niet wisten waar we ergens in Hanoi waren (totaal verdwaald!) hadden we het Hoan Kiem-Meer gevonden. Een meer midden in de stad. Daar was een terras aan de waterkant dus daar zijn we heerlijk neergestreken. Aan de praat geraakt met een Nederlands meisje (Daniek) die naast ons zat. We zaten gezellig te kletsen toen we opeens alle drie een lekker drankje voor ons kregen wat we niet besteld hadden??? Bloementjes werden op de tafel gezet en de manager kwam vragen of hij foto's van ons mocht nemen voor de nieuwe menukaart of zo. Wat je zoal niet meemaakt, hahaha! Na onze mooiste lach te hebben laten zien en de drankjes op hadden gedronken zijn we samen met Daniek naar het Oorlogsmuseum en de Vlaggentoren gegaan. Het was die dag enorm warm en na alle trappen van de vlaggentoren te hebben beklommen kwam ik boven met een enorme warmloper (lees: tomatenhoofd). Maar het uitzicht was prachtig en omdat we betaald hadden om foto's te mogen maken (ja ja, de eerlijke Pauline) werd de grote camera te voorschijn gehaald. Gaat dat stomme wijf wat daar staat heftig staan te zwaaien met armen voor camera en zegt: No pictures! Dus ik vraag waarom niet en ze wijst alleen maar naar een bord waar ongeveer driekwart van de letters niet meer op staan. Heel vreemd, maar daar begrijp ik dan weinig van dus wilde ik uitleg want ik had immers betaald! Dat weigerde ze te geven. En toen kreeg ik toch echt last van één van de bijwerkingen van de malariatabletten: agressief, enorme woede. Uiteindelijk ben ik beneden gaan zitten afkoelen en heeft Sander (die is zoals jullie weten namelijk niet van de regels) foto's gaan maken vanaf de Vlaggentoren.
Aan het eind van de straat zijn we naar het Ho Tsji Minh Mausoleum gegaan. Je kunt daar alleen 's morgen naar binnen. Je moet dan heel lang in de rij staan, al je spullen afgeven, binnen je mond houden en doorlopen. Dus foto's van de buitenkant vonden wij meer dan genoeg.
's Avonds zijn we met de slaaptrein naar Sapa gegaan. Dit ligt helemaal in noorden van Vietnam, vlakbij de Chinese grens, in de bergen. Joepie, de bergen!!! Berggeit dat ik ben, weer helemaal blij! De treinreis ging prima, maar natuurlijk slaap je niet fantastisch. We hadden een geweldige hotelkamer met 2 balkons met een super uitzicht over de bergen met rijstvelden. Wat wel heel apart is is de afvoer van de douche. Let op: Je komt in de badkamer dan is rechts in de hoek het doucheputje (tussen muur en wc) aan de andere kant staat een bad met douche. Het doucheputje en het bad hebben helemaal geen verbinding met elkaar, dus het loopt gewoon door de badkamer en misschien wel naar het doucheputje. Dit hebben we overigens al vaker gezien in Vietnam...
Na het ontbijt zijn we met onze gids Khu (local) een wandeling gaan maken naar Cat Cat village. Prachtige wandeling. 's Middags waren vrij en hebben we de lokale markt bezocht. Alle vrouwen uit de bergen komen daar in het weekend boodschappen doen, ze lopen dan vaak 20 kilometer heen en terug. Heel bijzonder om deze vrouwen in klederdracht met manden op hun rug te zien.
De volgende ochtend begon het voor Sander: diarree! En dat voordat we aan de wandeling van 14 kilometer door de bergen (dus geen wc) zouden beginnen. Sander heeft een diarreeremmer genomen en is toch meegegaan, de bikkel die hij is. Ik had in mijn rugzak een schone boxershort gedaan, je weet maar nooit. Uiteindelijk bleek dat die pillen fantastisch zijn.
Tijdens de wandeling liepen er locals mee, heel gezellig. Totdat je op het punt van de lunch komt. Dan moet je spullen van ze kopen want ze zijn toch de hele weg met je meegelopen?!?!?! Je raadt het al: we hebben niks gekocht!
We zijn naar Lao Chai village gegaan waar de H''Mong people leven en naar Ta Van Village waar de Red Zao people wonen. Echt een prachtige wandeling met mooie uitzichten, rijstvelden, leuke verhalen van Khu de gids.
Khu (22 jaar) is drie jaar geleden pas voor het eerst vanuit haar dorp naar Sapa dorp gegaan omdat ze daarvoor geen schoenen had. Ze heeft in die drie jaar Engels geleerd van de toeristen want op school krijgen ze geen Engelse les omdat er geen leraren zijn die voldoende Engels beheersen. De school is tot je 15e jaar wel gratis, dus de meeste kinderen gaan wel naar school.
Op zaterdag en zondag gaan de meisjes naar de markt in Sapa. De jongens lopen daar rond om een meisje uit te zoeken. Als ze een meisje leuk vinden dan nemen ze haar mee naar het ouderlijk huis. Zij blijft dan 3 dagen in het huis van zijn ouders in een aparte kamer dan de jongen. Want als ze in dezelfde kamer zijn dan moeten ze direct trouwen. Als het meisje na 3 dagen niet heeft gelachen dan gaat ze terug naar haar eigen ouders en zij vragen dan of ze heeft gelachen, zo niet dan hoeft ze niet met hem te trouwen. Dit is al een stuk beter dan hoe het daarvoor ging, want toen werd je uitgehuwelijkt. Het kwam toen ook vaak voor dat meisjes zelfmoord pleegde. En als een meisje 10 jaar geleden zwanger was en niet getrouwd dan werd ze door haar eigen ouders vermoord, ongelofelijk!
Khu was benieuwd hoe dat bij ons ging. Toen ik haar had uitgelegd dat een meisje zelf kiest en dat het "niet erg" is als je een relatie verbreekt en je niet altijd je hele leven bij je eerste vriend blijft, vond ze dat wel heel goed want je loopt ook niet je hele leven op dezelfde schoenen, hahaha! Ze wilde alleen nooit met een westerse man trouwen want die waren te lui om op de rijstvelden te werken. En ik denk dat ze daar wel gelijk in heeft!
Wat heel grappig was, was de miscommunicatie met de taal. Zij vond dat Sander een hele gekke naam had. Toen ik haar vroeg “waarom?”, hebben we er met z'n allen heel hard om moeten lachen. Ze dacht dat Sander, Sandal heette. Dus vanaf nu heeft Sander, Sandaal!
Toen we terug kwamen van de wandeling was de pil van Sandal uitgewerkt....fijn als je dan over een paar uur de slaaptrein in moet. Dus dan nog maar een pilletje....
Door nog een miscommunicatie hadden we bijna onze pick up gemist naar het treinstation (1 uur rijden).
Sapa was echt het mooiste wat we van onze hele reis tot nu toe hebben gezien! Ondanks de mist de 2e dag.
's Morgens om 04:30 uur kwamen we weer aan in Hanoi. We hebben voor 1 euro een treinkaartje kocht voor de trein van 06:00 uur naar Hai Phong. We hadden voor dit geld ook maar geen voorstelling gemaakt van de trein, maar ook die was prima. Voor ons zaten locals en die namen van het vrouwtje die langs kwam met eten een ontbijtje. Een soort van warme pudding in bananenbladeren gevuld met "vlees". Jezus, wat stonk dat! We hebben de deo maar onder onze neus gesmeerd.
Na 2,5 uur met de trein kwamen we aan in Hai Phong. Er was geen toerist te bekennen, geen internetcafé en geen idee waar we heen moesten. We zijn maar op ons gevoel gaan lopen, als echte ontdekkingsreizigers. Omdat we de enige backpackers waren, waren we een ware attractie voor de locals. Uiteindelijk zagen we een goed ogend cafe (HP Club???). Daar hebben we een ontbijtje genomen en de enorm vriendelijk bediening heeft ons de weg gewezen naar de veerboot, want wij wilde naar Cat Ba Eiland. Het is overigens onvoorstelbaar hoeveel spullen ze mee kunnen nemen op 1 brommer / fiets. Zal er een keer een foto van maken. O ja en de taxi's zijn Daewoo Mathiz, heel ruim, hahaha. We hebben de boot gevonden, maar de mensen waar zo ontzettend onvriendelijk en zeiden hele andere dingen dan die in ons boekje stonden. Toen ik ze dat liet zien, zeiden ze dat het boekje loog. De prijs vonden wij ook veel te veel voor de boot (5 euro) dat we verder zijn gaan lopen. Dus geen boot, dus geen Cat Ba Eiland. En daar was een busstation om naar Ha Long Baai te gaan, ook een bestemming waar we heen wilde. Eenmaal op het busstation kwam iedereen naar ons toe gerend en begonnen te trekken, duwen en schreeuwen omdat we bij hen moesten boeken. Nou, wij zijn nog steeds aan de malariapillen dus dat was niet zo'n goed plan. Gelukkig zag ik een ticketbalie en ben daar met Sander heen gerend. Daar stond een heel aardig en vooral rustig vrouwtje die ons erg goed heeft geholpen. Het was een prima 16 persoons busje met airco en we moesten 1 euro p.p. betalen. We zaten fijn voorin zodat we alles goed konden zien en niet misselijk zouden worden. Nou dat fijne gevoel was snel over. Die kerel reed echt als een idioot. We hebben vooral toeterend spook gereden, want de rest reed niet voldoende door. Heb echt een paar keer gedacht: als papa dit wist dan zou ik gelijk uit moeten stappen. Om de 100 meter vol in de remmen want dan stond er iemand langs de weg ze wilden overhalen om mee te gaan. Meestal lukte dat, dus na 10 minuten zaten er ongeveer 30 mensen in het 16 persoons busje!!! Na 2,5 uur, en wonder boven wonder niet misselijk te zijn geworden, kwamen we aan bij de Halong Baai. De zee!!! Na 20 uur reizen zijn we eerst een hotel gaan zoeken. Alles uitgepakt en lekker douchen....not hot shower. Wilde die gek ook nog dat we onze paspoorten aan hem zouden geven zodat hij die kon laten zien als er politiecontrole kwam (schijnt normaal te zijn in Vietnam). Voor ons No Way! Na de koude douche een rondje gaan wandelen. Alles was uitgestorven, de restaurants en cafés aan de zee waren gesloten en dan kwam er ook nog eens bij dat het heel slecht weer was, dus geen mooi uitzicht. In een internetcafé gekeken naar de weersvoorspellingen....bleek dat het alleen nog maar slechter werd. Dus na 2 uur Halong Baai hebben we voor de volgende dag een busticket geboekt naar Hanoi en een vliegticket van Hanoi naar Hue. Daarna zijn we een barretje ingedoken (waar meer personeel was dan gasten, wij waren de enige) en cocktails gedronken. Ik weet zeker dat de Halong Baai heel mooi is als het zonnetje schijnt. Maar vandaag zat het gewoon niet mee.

Over 15 minuten worden we in ons hotel in Hanoi opgehaald ( o jeetje, opschieten want hij staat er nu al)en dan vliegen we vanavond naar Hue (700 km zuidelijker). Helaas is het daar ook geen mooi weer, maar dat is het aankomende week nergens in Vietnam. Volgende week vrijdag gaat de zon weer schijnen en dan willen we lekker op het strand gaan liggen.

Liefs, Sander en Pauline