Zuid Vietnam

Vrolijk Pasen! Vandaag is het weer een beetje mijn verjaardag. Voor de uitleg daarvan verwijs ik jullie naar de laatste reactie die mijn vader op ons vorige verhaal heeft gegeven.

We zijn na een misselijke taxirit aangekomen op het vliegveld van Hanoi. Nadat we waren ingecheckt zijn we een beetje gaan shoppen op de luchthaven. En daar heb ik een geweldig boek gekocht: The story of the lonely planet. De reden waarom zij hun eerste Lonely Planet boek hebben uitgebracht is omdat iedereen bleef vragen hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om te reizen van London door Azië naar Australië. Daarom hebben ze een boek uitgebracht en nu hebben ze een wereldbedrijf met 400 medewerkers en nog eens 250 schrijvers! Geweldig verhaal. Als het boek de reis overleeft dan mogen geïnteresseerde mijn boek lenen.
Na een prima vlucht aangekomen in Hue (midden van Vietnam), we zaten bij de nooduitgang dus lekker veel ruimte, zijn we naar ons hotel gegaan. De straat van ons hotel was heel gezellig met allemaal terrasjes, de kamer was super dus wie doet ons nog wat. Nou, er waren er genoeg die ons humeur konden verpesten. Een korte samenvatting want ik wil niet blijven hangen in het negatieve. De was die we hadden afgegeven en extra hadden betaald voor het strijken was niet gestreken. Ben teruggegaan met de was een geloof me, ik heb het niet gezellig gemaakt daar. De kamermeisjes of iemand anders die een sleutel had van onze kamer had heeft aan onze spullen gezeten, ook die in de backpack zaten. De spullen die we hadden afgegeven bij de receptie voor in de kluis, waren beschadigd. Erg onvriendelijke mensen. Opdringerige verkopers. Goed....verder hebben we het heel gezellig samen gehad, want Sander was jarig...HIEP HIEP HOERA!!! Die jonge god van mij is alweer 33 geworden. Overdag zijn we naar de citadel gegaan. Dit is een oude stad met de Keizerstad en de Verbodenstad. Van buiten zag het er erg mooi uit en hebben we dus een entreekaartje gekocht. Eenmaal binnen vroegen we ons af wat ze met het entreegeld doen, in ieder geval niet de boel onderhouden. Daar waar de Verboden Stad was, is nu een grasveld. En als je een groot inlevingsvermogen hebt dan kun je je voorstellen dat het er vroeger was. Daar waren we snel klaar en hebben een local bus genomen naar het strand. Want wat is een verjaardag van Sander zonder bij de zee te zijn geweest. Na een half uurtje in de bus te hebben gehobbeld stapte iedereen uit...dat moest het strand voorstellen. Ook daar ging ons inlevingsvermogen niet echt verder dan een afvalberg. Je raadt het al, we zijn de bus niet uitgegaan. Ik begrijp nu ook waarom bijna iedereen met mondkapjes op loopt. Want als je 's avonds je neus snuit....Ik zal niet in detail treden, maar het is echt vies!
Bij de supermarkt een paar boodschapjes gedaan. Sander en ik vinden het altijd leuk om in het buitenland naar een supermarkt te gaan, vreemd stel! Ze vonden mij daar ook een vreemde vogel want ze stonden door de schappen naar me te gluren en liepen achter me aan door de hele supermarkt heen. Heb toch maar eens gevraagd, waarom? Het is omdat ze het zo mooi vinden als iemand zo wit is. Joepie, eindelijk wordt mijn witte huidje als schoonheid gezien! Hoef ik ook niet meer m'n best te doen, hahaha.
Buiten de supermarkt stond een soort van waarzegster en Sander heeft zich er aan gewaagd. Het volgende was het resultaat: grote knappe man maar wel een beetje vettig, vriendelijk voor de mensen die hij lief heeft, heeft visioenen, is romantisch, is geïnteresseerd in de oorlogsgeschiedenis, is trouw, denkt niet altijd na voordat hij iets doet, kan heel erg boos worden. Je zou toch zeggen dat zij Sander al heel lang kent!
Teruggekomen bij het hotel heb ik een restaurant geboekt vlakbij het hotel. Ik had aangegeven dat het de verjaardag van Sander is. Ohhh, dan gingen ze een verjaardagstaart voor hem maken, geweldig! Het restaurant is van een Franse eigenaar, dus wij zaten in een vol restaurant heerlijk aan de champagne met lekkere kaasjes. De lampen gingen uit en de muziek harder. Sander vond het helemaal gezellig en ging mee klappen totdat hij in de gaten had dat er Happy Birthday uit de boxen klonk en de chocoladetaart met kaarsjes zag. Heerlijk om je mannetje zo te zien genieten!
De volgende dag zijn we weer verder gegaan. We hebben de trein genomen van Hue naar Da Nang. We konden in het hotel een treinkaartje kopen maar die was 2x zo duur als op het station. Dus ik netjes in de rij voor een treinkaartje op het station. Als snel had ik de gaten dat een rij geen enkele functie heeft en ben gezellig gaan mee duwen. En daar stond ik toch vrij snel vooraan. Trots kwam ik met mijn treinkaartjes aanlopen bij Sander, die enorm aan het lachen was. Het was een erg leuk gezicht hoe ik tussen al die kleine mensen met kaartjes stond te bemachtigen. De trein in komen was vervolgens een volgende overlevingstocht. Want hoe netjes we in Nederland wachten tot iedereen de trein uit is hoe hard ze hier gaan duwen om als eerste in de trein te zijn. En dat terwijl iedereen gereserveerde plaatsten heeft. Het zijn een stelletje druktemakers!
De Vietnamese spreken niet allemaal Engels, dus vaak heb ik met gebarentaal / visualiseren mezelf duidelijk moeten maken, bijvoorbeeld dat de afstandsbediening het niet doet of een koude douche. Maar toen we bij een massagesalon kwamen met jacuzzi en ik wilde weten of je met of zonder badkleding de jacuzzi in moest heb ik het maar niet gevisualiseerd!
De treinreis van Hue naar Da Nang was ontzettend mooi. Bijna de hele reis (+/- 2,5 uur) was langs de zee. In Da Nang hebben we een taxi genomen naar Hoi An. We hadden een hotel geboekt met zwembad, heerlijk! Eerst natuurlijk naar het strand en omdat we de hele dag hadden gezeten zijn we gaan lopen, pfffff. Het strand was fijn, maar het weer niet echt dus in een strandtentje biertjes gedronken, ook fijn. En de volgende dag was er weer één jarig....HIEP HIEP HOERA voor Pauline! En natuurlijk heb ik op mijn verjaardag nieuwe slippers gekocht! De slippers werden handgemaakt dus ik kon precies zeggen wat ik wilde en met welke kleur stof. Dus het zijn echte Pauline slippers geworden met groen en goud! Terug in het hotel ging Sander achter internet en ik even naar de kamer. Werd er op de deur geklopt...stond een vrouw van het hotel met bloemen en een verjaardagstaart, zo ontzettend lief van Sander. Meteen naar beneden met m'n taart en bloemen. Zat Sander me helemaal verbaasd aan te kijken, hij wist van niks. Ik had het van het hotel gekregen, ook ontzettend lief!
Sander zingt nooit, maar op mijn verjaardag heeft hij lang zal ze leven voor me gezongen!!
Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, sms'jes, telefoontjes en mailtjes voor onze verjaardagen!
Hoi An is een klein stadje met een hele mooie binnenstad. Je kunt daar heel goedkoop kleding op maat laten maken. Wij hebben dat niet gedaan, want we hebben geen idee wat onze maat zal zijn na 6 maanden reizen.
We hadden besloten om een paar bestemmingen in Vietnam over te slaan. Omdat het weer niet echt goed was en de voorspellingen voor de plaatsen waar we heen wilden ook niet veel goeds voorspelden. En toch ook wel omdat er veel mensen niet vriendelijk zijn. Eerlijk is eerlijk, hoe zuidelijker we kwamen hoe vriendelijker ze werden.
In Laos op de slowboat hadden we 2 mannen uit Australië ontmoet (George en Greg) waar we toen een hele leuke tijd mee hadden gehad en mail contact hebben gehouden. Zij waren nog 2 nachten in Saigon, dus hebben we besloten om de volgende dag naar Saigon te vliegen.
Begin van de middag kwamen we aan in ons hotel. We waren denk ik 2 tellen binnen toen het enorm begon te regenen. Maar we hadden nog niet gegeten, dus hebben een cheeseburger laten bezorgen! Toen de lucht een beetje geklaard was zijn we naar een massageschool voor blinden gegaan. Sander had niet helemaal in de gaten dat dat betekende dat die mensen dus niks zien! Ik werd aan mijn hand meegenomen door een vrouw en Sander door een man. Dat beviel Sander helemaal niet, want er ging toch zeker geen man aan zijn lijf zitten. Omdat onze discussie in het Nederlands was maar blinden mensen wel een goed gevoel voor sfeer/stemmingen hebben vonden we het een vervelende situatie voor hen. Sander heeft zich er bij neergelegd en uiteindelijk de beste massage ever gehad. Ze voelen heel goed over je lichaam heen waar welke spier en bot zit. Je hoorde op de achtergrond ook de tijd zodat ze wisten hoelang ze bezig waren. Wat ik heel grappig vond is dat ik zeker 3x iemand aan mijn voeten voelde. Ze kunnen natuurlijk niet zien of een massagebed bezet is. De massageschool was vlakbij ons hotel en 's avonds gingen de blinden mensen alleen en zonder stok naar huis. We hebben er een paar geholpen want wij konden echt niet aanzien hoe zij hulpeloos en zonder blindenstok of hond zich moesten trotseren door dat inmensdrukke verkeer in Saigon.
's Avonds hebben we tot in de late uurtjes met George en Greg gegeten en gedronken.
De volgende dag zijn wij naar het Independence Palace gegaan. Wat een indrukwekkend paleis. Wat je van buiten niet ziet is dat er een kelder van 2 verdiepingen is. Die kelder was een bunker met zelfs een slaapkamer voor de president. Het gaf goed weer hoe het er daar allemaal en toe is gegaan. Met zelfs de foto's hoe de tanks door de poorten zijn gereden waarna Vietnam onafhankelijk was. Zij vieren deze dag op 30 april.
Daarna zijn we naar het War Remnants Museum gegaan. In één woord: verschrikkelijk! Alles maar dan ook alles was daar tentoongesteld. Bommen van 125 kilo, alle soorten wapens die er tijdens de oorlog zijn gebruikt, tijgerkooien, onthoofdingmachine en het indrukwekkendste waren de honderden foto's. Huilende kinderen rennen over de straat terwijl je achter hun ziet dat alles in brand staat, misvormde kinderen door gif, getroffen mensen, mannen/vrouwen en kinderen die wachten op hun martelingen, verscheurde families, VERSCHRIKKELIJK! Zeker niet alle foto's hebben we kunnen bekijken. We hadden van te voren al veel over gelezen, maar om het te zien, dat doet echt wat met je!
De volgende dag zijn we met een boot naar de Mekong delta gevaren. Naar een imker gegaan, honingthee gedronken, tropical garden, heerlijk fruit gegeten, met een roeiboot door de jungle, workshop kokosnootsnoepjes maken. Een ontspannen dag.
De volgende dag zijn we naar de Cu Chi Tunnels gegaan. Op de heenweg hebben we een stop gemaakt bij een plaats waar door mensen die gehandicapt zijn geraakt door de oorlog handgemaakte spullen worden gemaakt. Erg mooi maar helaas niet mogelijk voor ons om mee te nemen. De tunnels waren indrukwekkend maar commercieel. Onze gids was zelf soldaat tijdens de oorlog en kon ons daarom goede verhalen vertellen. Sander is een tunnel in geweest. Deze tunnel is voor de toeristen hoger een breder gemaakt, maar nog steeds erg klein 1.20 m. hoog en 80 cm breed, geen licht en verschillende etages. Ook lieten ze zien welke boobytraps de VietCong gebruikte tijdens de oorlog. Daar wil echt niet in lopen. En daar was de schietbaan. Een oorverdovend geluid. Je kon schieten met een AK 47, M16, M60 en verschillende handvuurwapens. Sander heeft geschoten met een AK47 en M60. Zo blij als een kind!
Dit was onze laatste dag in Vietnam. Vietnam is een land waar veel te zien is. Sapa is een geweldig mooi dorp met lieve bevolking. De Ha Long Baai is helaas alleen mooi op een boot want de Vietnamese gooien hun afval overal neer. Dat zagen we jammer genoeg door heel Vietnam. Hoe zuidelijker we kwamen hoe vriendelijker de bevolking werd. Over het algemeen hebben we een leuke tijd gehad in Vietnam maar daar hebben we voornamelijk zelf voor gezorgd en dat kwam niet door het aandeel van de bevolking. Wederom een mooie reis, fijn om gezien te hebben, maar Vietnam zullen we niet snel nog een keer bezoeken. Maar zeg nooit nooit!

Het volgende verhaal zal vanuit Cambodja zijn! We staan weer aan het begin van een nieuw avontuur!

Liefs, Sander en Pauline