Phnom Penh

Daar zijn we alweer!

Zaterdag 11 april zouden we om 09:00 uur opgehaald worden in ons hotel in Saigon om naar Phnom Penh (Cambodja) te gaan. Dus wij zaten om 08:15 uur lekker aan ons ontbijtje, tassen al gepakt, we wilden alleen nog wat tijd overhouden na het ontbijt voor een toiletbezoek. We moesten immers ruim 6 uur in de bus zitten. Dat toiletbezoek hebben we moeten overslaan want om 08:30 uur stond de bus voor de deur!
De busrit ging prima, de airco deed het, voldoende beenruimte en onze buiken hebben zich goed gedragen.
Na ongeveer 2 uurtjes rijden kwamen we bij de grensovergang. En we hebben echt nog nooit zo'n vreemde grensovergang meegemaakt. Je moest je paspoort in de bus aan de gids geven en binnen in een ruimte gaan staan wachten. Er waren een aantal loketten maar uiteraard waren er maar 2 open en wij waren niet de enige groep....Stapels paspoorten lagen bij het loket en het mannetje wat er achter zat ging één voor één de namen omroepen. En dan moet je erg goed opletten want die westerse namen klinken echt compleet anders als het door een Vietnamees wordt uitgesproken. Als je naam wordt omgeroepen dan is je paspoort gestempeld en zonder dat ze naar je hebben gekeken, wat me toch wel een essentiële controle lijkt, kun je doorlopen. Weer allemaal in de bus, 100 meter rijden en dan weer allemaal uit de bus. In een rij gaan staan en je paspoort afgeven. Weer allemaal in de bus en dan rijdt de bus ineens verder....Hé waar zijn onze paspoorten!!! Die zouden later komen??? Na een half uur werden de paspoorten gebracht en waren we in Cambodja...heel vreemd!
Aangekomen in Phnom Penh stopte de bus niet op het busstation maar ergens in de stad waar de chauffeur waarschijnlijk zijn tuktukvriendjes heeft gebeld zodat zij geld konden verdienen. Ze doken weer het bagageruim in om onze tassen de pakken, niet fijn: afblijven! O ja, wij zijn weer aan de malariapillen! Met de tuktuk naar ons Guesthouse, spullen op de kamer gelegd en gaan wandelen. Al snel kwamen er achter dat het toch wel ver was, dus weer een tuktuk. Onze tuktukchauffeur heette Lucky. Hij sprak goed Engels en was bijzonder vriendelijk. We hebben met hem een prijsje gemaakt voor de volgende dag en dan zou hij ons naar een aantal plekken brengen. De rest van de middag hebben we lekker op een terrasje gehangen. En aangezien het zaterdag was hebben we om 17:00 uur friet besteld om toch een beetje het thuisgevoel te hebben. We hadden het echt heerlijk daar op het terras: de mensen zijn allemaal vriendelijk, lekker eten en goedkoop (ja ja we blijven Nederlanders). Wel zijn de verschillen tussen arm en rijk hier heel groot. Bedelende naakte kinderen op straat en de grote luxe auto's rijden langs. Ook zie je veel oorlogsslachtoffers: blind, verminkt, brandwonden, geen benen, verschrikkelijk om te zien.
Er was zo veel feest op straat dat we hebben gevraagd of er iets speciaals was. Ja dus....het is oud en nieuw in Cambodja! En maar liefst 3 dagen (van 13 t/m 16 april).
De volgende dag stond Lucky netjes op de afgesproken tijd voor ons Guesthouse en zijn we eerst naar het Koninklijk Paleis met de Zilveren Pagode gegaan. Wat was dat mooi! Zo goed onderhouden, je ziet echt dat de mensen hun land waarderen. En iedereen werkt er ook aan mee dat Cambodja weer mooi wordt naar alle ellende die ze hebben meegemaakt. Toen we na 1,5 uur weer buiten kwamen was Lucky er niet. Omdat we er alle vertrouwen in hadden dat hij ons niet liet zitten (we hadden ook nog niet betaald) hebben we gewacht. Dit tot grote teleurstelling van de andere tuktukchauffeurs. En daar kwam onze Lucky aan gescheurd, sorry sorry! Op naar onze volgende plek, de Killing Fields (Choeng Ek Memorial). Als je nu aan het eten bent terwijl je leest, eet eerst lekker en lees dan verder, want wat we daar hebben gezien was echt verschrikkelijk!
De Killing Fields is een vernietigingskamp 15 km buiten Phnom Penh. Minstens 17.000 mensen, van wie velen in de Tuol Slenggevangenis hadden gezeten, werden er om munitie uit te sparen, met knuppels en geweerkolven doodgeslagen. Hun lichamen werden in 129 massagraven geworpen, waarvan er 43 zijn geopend. Het is een hele stille plek met bij binnenkomst een herdenkingsstoepa. Een hoog gebouw met glazen wanden die helemaal vol ligt met schedels. Ze zijn op leeftijdscategorie neergelegd. Het was die dag +/- 40 graden, we stonden vol in de zon met kippenvel over ons hele lichaam heen. Wat daar heeft plaatsgevonden is meer dan mensonterend. Over de paden zijn we tussen de massagraven doorgelopen. Kledingstukken zag je liggen, botten, tanden. Ook was er een grote boom waar vroeger (wat nog niet zo heel lang is geleden) iemand van het Pol Pot regime in zat heel hard te zingen zodat je het geschreeuw tijdens de marteling en doodslag niet zo goed hoorde. Op dit moment is in Nederland de rechtzaak tegen één van de oorlogsmisdadigers van het Pol Pot regime bezig. Hij heeft meegeholpen aan die vreselijke ellende. Meegeholpen aan de tijd dat families werden uitgemoord. Welke straf is dan nog hoog genoeg?
Al onze energie was weg na deze indrukken. We zijn bij Lucky achter in de tuktuk gaan zitten en zijn teruggegaan naar Phnom Penh. Daar hebben we het Nationaal Museum bezocht. De Rode Khmer dwong de conservatoren in 1975 Phnom Penh te verlaten, waarbij de directeur om het leven kwam. De verzameling werd door de Rode Khmer in totale wanorde achtergelaten. Het museum werd in 1979 heropend en is stijlvol gerestaureerd. Er zijn daar beelden en bronzen uit de Khmer-tijd van de 5de tot de 19de eeuw met een prachtige binnentuin.
Totaal uitgeblust zijn we op een terras neergestreken en al onze indrukken nog een keer de revue laten passeren. Wat een dag!

De volgende dag zijn we met de bus naar Sihanoukville gegaan. Daar ben ik nu ook dit verhaal aan het typen. En ik zal alvast een tipje van de sluier oplichten over het volgende verhaal: We blijven zeker een aantal nachten hier aan de zee, want alles (tot nu toe) is hier super!

Liefs, Sander en Pauline

P.s.: De foto's bij dit verhaal volgen.